Çözüm süreci kapsamında İmralı ve Kandil arasındaki görüşmelere katılan BDP Eş Genel Başkanı Selahattin Demirtaş Radikal gazetesinde kaleme aldığı yazısında, Kandil'e giden her Öcalan mektubu için bir kurban kesildiğini yazdı.
İşte Demirtaş'ın o satırları
Gönüllü ‘korumalarımız’ bizi rahatsız etmeyecek şekilde bütün vadiye mevzilenmişlerdi. Az ileride görünen ev gibi bir yapıda kimler kalıyor diye bakmak için yöneldiğimizde bir ağacın dibinde kan deryasıve deryanın içinde koyun postuyla karşılaşınca, dün gece yediğimiz etlerin Migros’un et reyonundan alınmadığına iyice kani olduk.Doğrusu akılma ilk gelen şey dün akşamki etlerin lezzetiydi. Öylece birkaç adım attıktan sonra büyük bir utançla durdum. Geri döndüm ve kan deryası içinde yatan koyundan arta kalanlarla birbirimize baktık.
KAN DÖKÜLMESİN DİYE KURBAN EDİLMİŞ KOYUNUN KANIYLA BAKIŞTIK
Kan dökülmesin diye Kandil’e misafir gelen heyete kurban edilmiş koyunun kanıyla uzun uzun bakıştık. Böyle işte, savaş da barış da kansız olmuyor bu topraklarda. Savaşın da barışın da kurbanları olacak, çaresi yok demek ki.
HER MEKTUBA BİR KURBAN
Sonra öğrendik ki, her mektup gidişinde Kandil’e, heyetin gelişinin hatırına bir kurban kesmişler meğerse. Bu paradoksal durumun yarattığı can sıkıntısıyla, kaldığımız eve geri döndük. Birkaç dakika sonra da Murat Karayılan, kahvaltısını yapmış, sabah haberlerini dinlemiş, basın özetlerini okumuş bir şekilde girdi içeri (bunlar yüzünden anlaşılmıyordu tabii, kendisi söyledi). Dün gece getirdiğimiz mektubun ve saatlerce yaptığımız tartışmaların yarattığı umut da barışın kurbansız olamayacağını acı tecrübelerle öğrenmiş olmanın verdiği kaygı da aynı yüzde buluşmuştu. Bu defa o bizi yolculadı, bir hatıra fotoğrafı da çektirerekten, arkamızdan biraz da gülümseyerek “Galiba siz buralara daha çok geleceksiniz, yürümeye alışsanız iyi olur” diyerekten. Doğru. Barış yolunda yürümek kolay değil. Aksini kimse iddia edemez. Barış isteyen herkesin bu yollarda yorulmaksızın ve dönüp arkasına baktığında bir arpa boyu yol kat ettiğini görse dahi umudunu yitirmeksizin yürümeye alışması şart.
