İşte bu, Birinci Perde!Ancak bir ana; kocasız, evlatsız ve akrabasız kalırsa,Çaresiz kalır vatan..!İnsan, yenilecekse düşmana veya düşecekse toprağa,Firavunlaşan dünya dahi olsa, sen!Başını eğmedikçe zalime; ister yurtsuz kal, ister topraksız..!Şimdi İkinci Perde!“Allah-u Êkber” deyip kesecek kafaları…Ama kendi izanınla ve kendi mizanınla hareket edeceksek eğer,Allah sizi de, bizi de yerin dibine batırsın!Şimdi görüyoruz ya zalimi; oynamış oyununu, eğleniyor kendince…Sen! Ah-u figan bilmezsin, Allah’ın karşısına ya ne yüzle dikileceksin?Vay senin haline ki, bu ne çirkin tiyatro!Demediler değil mi, e hani bu oyunun son perdesi?!Ve işte o an, bir Êzîdi çıksın meydana!“Şengal! Rajava! Ve bütün halkların kardeşliği birleşsin!” desin..!Şu “Allah-u êkber” deyip, İslam’a en büyük kötülüğü yapan teröre,Perde kapanmadan ve sahneyi izleyen alem karamsarlığa, umutsuzluğa düşmeden,Öyle sımsıkı birleşsin ki kardeşlerimiz birbirine;Bir balyoz gibi düşsün fitne çıkaranın, kelle koparanın üstüne!Ve öyle de bu oyun bir daha tekrar oynanmamak üzere kapansın!MÜCAHİT KORKMAZ YAZDI...