İçimizdeki boşluk bizi yorgun, huzursuz ya da yönsüz hissettirebilir. İçimdeki boşluk yoksunluktan çok daha fazlası bir alışkanlığın, bir güven duygusunun, belki de bir geleceğin yitimi gibi…
Ama bu boşluk aynı zamanda kendimi tanımakla da sonuçlanabilir.
Bazen herşey yerli yerindeymiş gibi görünür dışarıdan. Gülümsemeler eksik olmaz yüzümden.Ama içimde bir yer var…
Sessiz, karanlık, dokunulamayan bir boşluk.Ne tam bir acı, ne de tarif edilebilir bir hüzün… Sadece eksik bir şeyin sürekli hatırlattığı bir yokluk hali.
Kalabalığın içinde kaybolurken daha çok hissettirir kendini bu boşluk. Bir ses, bir bakış, bir an… Her şey tetikleyebilir.Sanki ruhumun içinde bir oda var, kapısı aralık ama hiçbir şeyle dolmuyor.Ne insanlar, ne eşyalar, ne de zaman… O boşluk hep orada, beni ben yapan bir parçanın eksikliği gibi.
Bazen kendime soruyorum, ”Bu boşluk ne zaman başladı?” belki bir veda anında, belki bir hayalin yarıda kalışında. Belkide hep vardı, sadece ben yeni farkettim.Ama ne zaman sorsam, cevabım suskunluk oluyor.
Belki de bu boşluk, hayatta aradığım anlamın izidir.Gitmem gereken yerlerin, tanışmam gereken insanların yada bulmam gereken “benin” yankısıdır.Ve belki, bu boşluk hiç dolmayacak.Ama beni arayışta tutan da tam olarak budur.
Ama yinede, bazen keşke bir ses olsa içimde,”tamam artık doldu”dese.Bazen sadece tamamlanmak istiyor insan. Nedensiz, sorgusuz sadece tamamlanmak.
Tamamlanmak, ne kadar basit bir kelime gibi geliyor kulağa. Ama taşıdığı anlan, ömürlük arayış.Bir bakışta, bir kelimede, bir anda, tamamlanmayı bekliyoruz.
Birinin bizi ”olduğumuz gibi” görmesinde, ya da sadece içimizdeki o boşluğun bir anlam kazanmasında.
Bende tamamlanmak istiyorum.Ama artık anlıyorum ki, bu bir varış değil bir yolculuk.Belki de insan, asla tam olmaz.Ama bazen bir an gelir boşluk susar.İçindeki her kırıklık, bir bütünlük yaratır.
Tamamlanmak, bir şeyin eklenmesiyle değil, eksik olan, kabul etmekle başlar. Ve bazen sadece kendine sarılmak yeter.Kimse anlamasa da. Sen anlayınca başlar iyileşmek. Bir gün kendimle karşılaşıp tamam diyeceğimi.Eksikte olsam, yaralı da olsam.
Ben benimle tamamım.