Her iyiliğin içinde bir kötülük, her kötülüğün içinde bir iyilik vardır. Her karanlığın içinde bir aydınlık, her aydınlığın içinde bir karanlık vardır. Aynı şekilde her insanın içinde iyilikte kötülükte bulunur. İnsan doğası, cennetle cehennemi, merhametle zalimliği, umutla umutsuzluğu aynı bedende barındırır. İnsan hangisini beslerse onu büyütür onu yetiştirir.
Hayatın özü, insanın kendi içinde taşıdığı bu ilişkilerle yüzleşmesidir. İnsanın aklı bir yanda iyiliğe çağırırken, diğer yanda kötülüğün ihmallerini de fısıldar. Bu yüzden bazen alınan kararlar doğruyla yanlışın arasında, iyilikle kötülüğün kesiştiği noktada şekillenir.
Hayatta yaşamak, aslında dengeyi bulmaya çalışmaktır. Bazen doğru gibi görünen bir tercih, başka bir açıdan yanlış olabilir. Bu, yaşamın kaçınılmaz gerçeğidir. Çelişkiler insan hayatının doğal bir parçasıdır.
İnsanın büyüdükçe farkettiği şey, hayatın sadece siyah ve beyazdan ibaret olmadığıdır. Doğru ile yanlışı net çizgilerle ayırmak çoğu zaman mümkün değildir. Birini severek değer verirken, başka birine karşı nefret besleyebiliriz. İnsanın iç dünyasında bu karşıtlıklar yan yana yaşar.
Belki de mutluluk, bu ikilileri kabullenebilmekte gizlidir. Çünkü hayatın içinde hem ışık hem gölge vardır; biri olmadan diğeri de varolamaz.
İnsan, karanlık yönlerini inkar etmeden, aydınlık yanlarını çoğaltarak büyüyebilir.
Sonuç olarak, hiçbir şey değişmese bile biz değişiriz. Ve belki de en büyük büyüme, dengeyi kurabilmektir.