Kül dokumacısı!
Eski tezgahında dokuma yapıyor. Bir parmağı eksik ve tahtalara düşen yağmurun sesi gibi çatırdayan boynuyla.
Ahşap balkonunda tek başına oturuyor. Balkonu dingolar tarafından terk edilmiş ve yaseminler kurumuş. Koltuğunda felçli oturuyor.
Dünyanın hüznünü yutan gri saçları ve iri gözleriyle yıllarını sayar. Sivri uçlu iğnelerini sayar. Sigara içer. Gözlüklerinin tozunu üfler, eski fotoğrafını çevirir.
Örgüler ve kül dokumacısı. İplerini şiddetle öldürür. Duygularını, hayatını ve enkazından geriye kalanları çarpıtıyor. Ellerinin damarlarını hissediyor. İplik! Tutuşu sıkıca. Kurutulmuş fesleğen taneleri gibi saçılmış anılarının parçalarına sıkıştırıyor.
Kendi kendine konuşur. Biraz şarkı söylüyor ve dokumaya devam ediyor, dişleriyle ipini kesiyor ve parçaları yelken gibi yere yığıyor. Gözlerini bulutlu gökyüzüne kaldırıyor: Üstündeki şimşek, bir boğa balyası gibi dizginlerinden aşağı yuvarlanıyor ve altındaki yaşam, yoldan geçenlerle bir vampir gibi geçip gidiyor.
Kül dokuyucu, kanun çalan biri gibi dokur. Böylece, bir çömleğin sapı gibi kamışı üzerinde bükülür. Her zaman çalışır ve bir bekçi köpeği olarak yerine sokulmuş olarak uyur.
Yıllar önce, kasırgadan beri, dalga mücevherini yuttuğundan beri. Gözleri kurumuş mavi canavarın önünde bir bufalo gibi sürüyor. Ve açık akşamlardaydı, göğün açıldığı ve dolunayın çıktığı zaman. Su üzerinde yürüyen ve ona adıyla seslenen bir kadının hayaletini görür.
Örgüler ve kül dokumacısı. Zaman geldi çattı, bir gün dokumayı bıraktı ve onunla birlikte her şey durdu. Boş yol sanki beyaz bir örtüyle kaplanmış gibiydi.
Bir adam, eski fonografının sesiyle, sonunda denize sürüklenmeye karar vermiş gibi, eski mızrağıyla suya indi.
