Neslican Tay, sadece güzel değil çok da zekiydi. Herkes şikayet edecek eften püften sebep ararken, o hayatın tüm zorluklarına kalkan olmuştu. Mutsuzluğu kabul etmiyordu... Annesi Rizeli, babası Manisalı. Bursa'da doğmuştu ama Rize'de yaşıyordu. Mimar olmak istiyordu. İstanbul Teknik Üniversitesi Mimarlık'a girmek en büyük hayaliydi. Sıralaması kötü değildi ama tercih yapmadı. O sırada hastalığı nüksetti. Hep hareketli, yerinde duramıyor, sürekli spor yapıyordu. Bacağında sızlamalar başladı. Doktor ciddiye almadı. Biri "Kas yırtılmasıdır!" dedi, diğeri "Strestendir!" dedi. Oysa, Neslican'ın bacağında tümör vardı. 3 ay boyunca teşhis konamadı. Henüz 18 yaşındayken, üniversite sınavından iki hafta önce kanser olduğunu öğrendi. Bir anda hayatı tepetaklak oldu. Gördüğü tedavi çok ağırdı, bacaklarındaki ağrı da Neslican'ı eve mahkûm etmişti. Ağırlaştırılmış kemoterapiye rağmen direniyordu tümör. Son aldığı iki ağır doz; tümörle savaşta yenilmişti aksine tümörü besliyordu. Tümör, en ağır kemoterapiyle savaşmış ve yenmişti. Akciğerine sıçrama yapıp ölümcül bir kansere dönüşmesin diye ameliyatla Neslican'ın bacağının yarısı alındı… "Bacağım da yok, kanser de yok" diyerek hayata sımsıkı tutunmuştu. Sosyal medyada farkındalık yaratmak ve kendisi gibi kanser hastalarına umut olmak için paylaşımlar yapmaya başladı. Onu hepimiz tanımaya başlamıştık. "Güzel olan biziz, saçlarımız değil" diyerek diğer hastaların da umudu olmuştu. Yaşadığı tüm olumsuzluklara rağmen kendisini sevmekten hiçbir zaman vazgeçmemişti. Çeşitli projelerde yer alarak, kendisi ve mücadelesiyle hayatlarımıza misafir oldu. Artık Türkiye'nin bir savaşçısı vardı. Protez bacağına kavuştuğunda da sevincini en tatlı haliyle bizlerle paylaşmıştı. Oturduğumuz yerde onun kadar biz de sevinmiştik. 1 kere de değil, tam 4 kere kansere yakalanmıştı ve 3 kere bu illetin hayatını kontrol etmesine izin vermemişti. "Ben bir bacaktan ibaret değilim" diyerek kanserle nasıl başa çıktığını TEDx konuşmasında da bizimle paylaşmıştı. Kendisini hırpalamak, üzmek ya da neden 'ben'lere sığınmak yerine yaşama tutunmayı seçen Neslican, birçok kanser hastasına da umut ışığı olmuştu. E demir protez bacak takılınca da kendisine "Iron Woman" ismini takmıştı. O artık bundan sonra bizim Demir Kadın'ımızdı! Bu demir kadın, koyu bir Fenerbahçe taraftarıydı da. Fırsatını buldukça takımını desteklemeyi de ihmal etmezdi. Kanser hastası çocukların da hep yanında olmuştu. Onları hiçbir zaman yalnız bırakmıyordu. Bunca ameliyatın ve ağrının arasında o ertelemek zorunda kaldığı sınava girmiş ve psikoloji bölümünü kazanmıştı. Bu okul onu ayakta tutan nedenlerden biri olmuştu. Konuşmayı çok sevdiği için de YouTube kanalı açmış, hayatını oradan da paylaşmaya başlamıştı. Twitter hesabından kitap yazmaya başladığını duyurmuştu. Fakat o kitabı bitiremeden onu cennete uğurladık. Önce yoğun bakıma alındığını, durumunun ağır olduğunu, 20 Eylül'de ise çoklu organ yetmezliğinden hayatını kaybettiğini duyduk. Bu kısacık ömrüne çok şey sığdırdın sen demir kadın! Mücadelen çok güzeldi. Nurlar içinde uyu...