Van’da meydana gelen depremden bu yana Yüzüncü Yıl Üniversitesi (YYÜ) Araştırma Hastanesi'nde kalan kas hastası 3 yaşındaki minik Viyan'ın ailesi, hastanedeki doktor ve hemşireler oldu. Doğduğu günden bu yana hastalığı nedeniyle dışarıya çıkamayan ve yakınları tarafından yılda sadece birkaç kez ziyaret edilen minik Viyan'ın tüm ihtiyaçları hastane personeli tarafından karşılanıyor.Van'da kas hastası olarak 22 Ağustos 2011 yılında dünyaya gelen Viyan Ö., o günden beri YYÜ Tıp Fakültesi Araştırma Hastanesi'nde kalıyor. Çiftçilik yaparak geçimini sağlayan yoksul bir ailenin en küçük çocuğu olan Viyan, doğduğu günden beri hastaneden çıkmadı. Yoksul oldukları için anne ve babanın yılda sadece bir kaç kez ziyaret ettiği Viyan'ın yeni ailesi ise tedavi gördüğü Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları bölümündeki doktor, hemşire ve personel oldu. Viyan'ın tüm ihtiyaçları, hatta aile şefkati bile onlar tarafından veriliyor.PERSONEL TARAFINDAN VİYAN İÇİN TELEVİZYON ALINDIKas hastası olduğu için yürüyemeyen, konuşamayan minik Viyan, tüm gününü yoğun bakım servisinde bir yatakta geçiriyor. Viyan'ın en büyük eğlencesi hastane personeli tarafından kendisi için alınan televizyonu izlemek. Doğumundan bu yana hep yanında olan Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Bölümü Öğretim Üyesi Doç.Dr. Murat Doğan da Viyan'ı kızı gibi görüyor.VİYAN’A YOĞUN BAKIMDA ŞEFKATDoç. Dr. Doğan, Viyan'ın güzel vakit geçirmesi için televizyon aldıklarını anlatarak, “Viyan her şeye rağmen gülmeyi başarabiliyor. Hastanedeki tüm personel, Viyan'a şefkatle yaklaşıyor. Viyan, hastalığından ve ailesinin maddi imkanlarından dolayı burada kalması gerekiyor. Yaklaşık 3 yıldır bizimle beraber. O artık bizim kızımız gibi. Biz ona burada çok özenle bakıyoruz. Doğduğu günden bu yana çok zor günler geçirdi. Viyan'ın hastalığının şu anda bir çaresi yok. Vantilatöre bağlı olarak yaşamını sürdürüyor. Çevreyle çok uyumlu bir çocuk bizi görünce gülüyor. Biz de yoğun bakım ekibi olarak Viyan'a bir televizyon aldık. Televizyon izleyerek gününü geçiriyor. Onu çok seviyoruz. Oda bizi çok seviyor. Çünkü bizi gördüğünde artık gülüyor. Hatta bazen tedavisini yaparken canı yanıyor ve ağlıyor. O ağlayınca da bizde onunla birlikte üzülüp ağlıyoruz.” Dedi.Orhan AŞAN - Şehrivan