İnsan hayatında bir kez o dibi gördü mü, orada bir sessizlikle karşılaşır önce, umutlar yitirilmiştir. Sanki dünya durmuş gibi olur. Bu dipte kendini o kadar az değerli hisseder ki insan. Ama işte tam orada başlar dönüşüm.
Çünkü o dip aynı zamanda bir başlangıç çizgisidir. O dibe vurduğun zaman kaybettiklerini değil, gerçekten neye ihtiyacın olduğunu da görürsün. Seni yoranları, sana yük olanları bırakırsın, seni sen yapanları fark edersin. O karanlıktan çıkmak kolay değildir. Daha güçlü, daha derin, daha gerçek bir sen vardır orada.
Artık tamamlanmak için birine, bir şeye ihtiyacın yoktur. Kendine tutunmayı öğrenmişsindir. Ve bu, en büyük tamamlanmadır. Yeniden doğmak, kendi küllerinden, Anka kuşu hissedersin kendini. Büyük bir yıkımın içinden yeniden doğmuş gibi. Defalarca yanarsın, küle dönersin ama her seferinde o küllerinden yeniden ayağa kalkarsın. Kendime sıfırdan başlamayı öğrettim. İnsanlara yeniden güvenmeyi, yeniden gülmeyi, yeniden kendim olmayı. Artık düşmekten korkmuyorum. Artık acı çekmekten korkmuyorum. Çünkü oradan çıkmayı öğrendim. Bu güç tabi ki kolay kazanılmıyor bunu kazanana kadar benden birçok şey alıp götürdü. Ama bir kez kazanıldığı zamanda, artık hiçbir şey seni kolay kolay yıkamıyor. Ben küllerimden doğmayı öğrendim. Ve artık, ne olursa olsun yeniden doğabileceğimi biliyorum.
Hayatımın en zor dönemlerinden geçtim. Her şey üst üste geldi. Sanki nefes almak bile fazlaydı. Dibi gördüm. O karanlıktan her şeyin sonsuza kadar orada kalacağına inandım. Bitmeyecek sandım, çıkamayacağımı düşündüm. Belki de en acı veren buydu. UMUTSUZLUK…
Ama işte buradayım. Tamda bitti dediğim yerde, bir şey değişti. Çok küçük bir şeydi. Bir cümle, bir an, bir iç ses ama o an fark ettim bitmedi. Ben hâlâ buradayım. Kırık, yorgun, hatta hâlen kırgın ama dimdik. İşte bu yüzden kendimi bir Anka kuşu gibi hissediyorum. Çünkü defalarca yandım, içimdeki her şey küle döndü, ama o küllerin içinden yeniden doğuyorum. Bundan sonra daha dikkatliyim. Kendime daha yakınım.
Güçlü olmak bazen güçsüzlükle başlıyor. Ve ben, bu yaşadıklarımla artık sadece hayatta kalmıyorum, kendimi yeniden kuruyorum. Ve tamamlanmayı bekliyorum.
Öznur Yakın Hanoğlu
